ROZDZIAŁ 6

Kochamy bez żądań.

Pragniemy bez miłości.

         Piątkowy dzień szykował dla Cassie wiele wrażeń. Gdy wychodziła rano, zapominając o śniadaniu, nie miała pojęcia jak ten jeden dzień wywróci jej życie do góry nogami. Przeczesała włosy palcami zamykając drzwi. Przez kilka chwil klucze się z nią drażniły, ale w końcu dały za wygraną.

-Dzień dobry, Cassidy- usłyszała za sobą.

      Obróciła się i uśmiechnęła. Na podjeździe stał czarny samochód, o który opierał się  jego właściciel. Toby Wilden. Zmrużył oczy broniąc się przed pierwszymi promieniami słońca. Ubrany w granatową koszulkę z bananem i ciemne dżinsy. Blondynka musiała przyznać, że wyglądał słodko.

-Cześć- pomachała mu kierując się w jego stronę.

-Podwieźć cię?- zapytał unosząc ciemną brew.

      Cassie zatrzymała się dokładnie przed mężczyzną. Oparła dłonie na biodrach i spuściła głowę w dół. Początkowo zachichotała pod nosem, aż w końcu jej śmiech przybrał na sile.

-Niech zgadnę… Mój tata cię przysłał?- zapytała unosząc brwi.- Masz mnie przekonać do tego, żebym się zgodziła?

-Em…- jąkał się.

-Wiedziałam- blondynka uśmiechnęła się.- Jeśli nie będę sprawiała problemu- Cassie skinęła na auto, wracając do pierwszego pytania.

       Toby odsunął się i otworzył drzwi przed dziewczyną. Chwilę później wyjeżdżali już w kierunku szkoły. Przez pierwsze kilka minut Cassie żałowała, że się zgodziła. Krępująca cisza wydawała się gorsza niż poranny spacer lub jazda autobusem.

-Zgodzisz się?- wtem Toby przerwał napiętą atmosferę, zatrzymując się na czerwonym świetle.

      Cassidy oderwała wzrok od sąsiedniego samochodu i przeniosła go na przystojnego pytającego.

-Nie mam zielonego pojęcia, Toby- westchnęłam.- Boję się. On jest… Wilk jest… przerażający. Boję się tego, że nie uda się go usadzić na kolejne lata i wyjdzie na wolność- zacisnęłam usta.- mógłby wybrać sobie mnie na ofiarę.

      Klakson samochodu za nimi rozbudził Toby’ego z zamyślenia. Mężczyzna docisnął gaz i wjechał w pobliską ulicę prowadzącą do szkoły.

-Nie pozwoliłbym mu- na sekundę spojrzał na Cassie.- Chciałbym go powstrzymać, ale nic nie wskóram. Kiedy próbowałem nawiązać z nim jakąkolwiek rozmowę to… nie zostałem zaszczycony nawet spojrzeniem- prychnął rozbawiony.- Dlatego, gdy oglądałem twoją rozmowę z nim, nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Momentalnie stał się najbardziej rozmownym człowiekiem na świecie.

-To było dziwne. Miałam wrażenie, że znał wszystkie moje myśli.

-Wilk jest zupełnie innym przestępcom. Gdyby nie mordował, mógłby być po naszej stronie i rozpracowywać zagadki- zatrzymał się przed szkołą.- Teraz pozostaje mieć nadzieję, że kiedyś się zmieni.- wysiedli z samochodu.

-Wierzysz w to?- prychnęła Cassie wpatrując się w Wildena.

-Zawsze jest nadzeja- uśmiechnął się i skinął na szkołę.- Chodźmy. Muszę załatwić kilka spraw z dyrektorką.

    Spokojnym krokiem doszli do szkoły. W środku panował chaos. Cassie spojrzała na staroświecki zegarek, na jej lewej dłoni. To dziwne. Uczniowie powinni być na lekcji. Dzięki podwózce znalazła się w szkole o wiele wcześniej niż zamierzała. Ale młodzież liceum w Middleton znajdowała się na holu, korytarzach, a nie w salach.

    Toby i Cassie spojrzeli na siebie zdziwieni. Ewidentnie coś się wydarzyło. Przepychając się przez tłum uczniów zdołali usłyszeć skrawki rozmowy szkolnych plotkar, które zawsze wszystko wiedziały, zanim cokolwiek mogłoby się wydarzyć.

-Słyszałam, że ma wydłubane oczy- zmarszczyła nos wysoka blondynka.

-Naprawdę?! Fuu!- skrzywiła się niska brunetka o rok młodsza od koleżanek.

-A ja, że wyrwano jej serce- dodała podekscytowana brązowowłosa maniaczka horrorów i wampirów.- Podobno użyto do tego sekatora!

    Cassidy zmarszczyła brwi spoglądając przez ramię na podążającego za nią Wildena. Mężczyzna wzruszył ramionami i przyśpieszył tempa. Przeszli przez prostokątne centrum budynku, zauważając przed sobą, na szerokich schodach dwoje policjantów. Toby wysunął się przed blondynkę i wskakując co dwa stopnie, znalazł się przy owych mundurowych.

-Nazywam się Toby Wilden- wyciągnął z kieszeni policyjną odznakę i skinął na szczyt schodów.- Co się dzieje? Co to za zamieszanie?

-Jest pan z policji, tak?- starszy mężczyzna uniósł brew.- Nazywam się Robin Bee, a to mój partner Daniel Marsh… Kim jest ta dziewczyna?- skinął na Cassie.

-Jest ze mną. Jej ojciec to Adam Chase, komisarz śledczy w Rosefall.

-Adam? Ten Adam Chase?- uśmiechnął się Daniel.- Znam go! Chodziliśmy razem do szkoły. Jak się miewa?

-W porządku- zza ramienia Toby’ego wysunęła się Cassie i uśmiechnęła promiennie.- Kiedyś tata często wspominał szkolne czasy. Teraz jest za bardzo zajęty pewną sprawą- dziewczyna zmarkotniała.

-Wracając do mojego pytania- wtrącił Wilden.- Możemy się dowiedzieć co tam zaszło?

-Zostaniesz tu Robin?- zapytał znajomy taty Cassie.

-Jasne. Nie mam wyjścia- odparł starszy wzruszając ramionami.

    Daniel Marsh skinął do Wildena i zaprowadził go oraz Cassie na piętro. Dziewczyna musnęła wysoką balustradę okalającą całe piętro, zupełnie jakby jeden wielki balkon, z którego można oglądać uczniów na dole.

-Dostaliśmy zgłoszenie jakieś pół godziny temu- zaczął Marsh kierując wszystkich do miejsca dobrze znanego Cassie.

    Do szkolnej galerii sztuki.

-Jedna z uczennic została zamordowana. Śledczy nadal sprawdzają kiedy nastąpiła zbrodnia- powiedział pchając szklane drzwi do obszernego pomieszczenia na tyłach szkoły.

    Minęli kilka wysokich rzeźb wykonanych przez najbardziej utalentowanych uczniów liceum. Na jednej ze ścian wisiał duży obraz anioła. Cassie uśmiechnęła się dumnie. Sama go namalowała. Wisiał na głównej ścianie w pomieszczeniu. Nie jakiejś z boku. Tylko na wprost. Na ścianie, na którą spoglądał każdy, kto tutaj wchodził.   

    Daniel uniósł żółtą taśmę policyjną. Toby zaczekał i przetrzymał ją nad głową Cassie. Marsh zwolnił i chrząknął.

-Nie chciałbym być odpowiedzialny za twoje koszmary- powiedział patrząc na blondynkę.- To naprawdę nieprzyjemny widok.

-Rozumiem- Cassie pokiwała głową.- Dam radę.

    Marsh zacisnął usta, usunął się na bok odsłaniając dziewczynie widok na główną ścianę, na jej przepiękny obraz i kamienny, wysoki stół. Powieki ją zapiekły gdy zobaczyła jak mężczyzna ze specjalistycznym aparatem robi zdjęcia postaci na stole.

    Blondynka podeszła bliżej, choć każdy jej krok był tak ciężki i głośny, jakby próbował obudzić tą dziewczynę… Tą leżącą na stole, lekko przekrzywioną, czarnowłosą dziewczynę. Jej lewa ręka zwisała bezwiednie, niemalże dotykając podłogi. Drugą miała umocowaną w gęstych włosach. Tors wychylał się za krawędź stołu. Z piersi niczym czerwone strumienie sunęły ślady krwi. Okalały szyję dziewczyny niczym najdroższe korale. Na brzuchu ofiary postawiono figurkę człekopodobnego potworka z szeroko otwartymi oczyma, którymi wpatrywał się prosto na Cassie.

    Blondynka zmarszczyła brwi. Coś jej się przypomniało. Ustawienie dziewczyny było łudząco podobne do jednego z obrazów, które nie tak dawno przerabiali na zajęciach.

-Toby- obróciła się i zauważyła, że szatyn stoi tuż obok niej.- Morderca wzorował się na obrazie „Nocna mara” Füssli’ego. Ostatnio przerabialiśmy to na lekcji. Jestem pewna, że to była inspiracja- wspięła się po dwóch kamiennych schodkach, na podwyższenie.

- Zobacz. Ten materiał- skinęła.- Jej ułożenie. Ten potworek. To wszystko jak wyjęte z obrazu. Poza krwią- dodała po chwili.

-To dosyć nietypowy układ. W podobny sposób zabijał… Wilk- kaszlnął jakby samo to przezwisko wprawiało go w niesmak.- Ale to niemożliwe, żeby to on tego dokonał. Cały czas jest pod nadzorem w więzieniu.

    Cassie prychnęła, w myślach przypominając sobie incydent w stołówce więziennej. ”Stały nadzór” niewiele się zainteresował, gdy zaczepił ją jeden z więźniów.

    Dziewczyna chciała jak najszybciej odsunąć się od ciała dziewczyny lecz wtedy o coś zahaczyła. Do uszu wszystkich obecnych dotarł dźwięk uderzenia. Cassie obróciła się. Figurka potworka spadła z ciała dziewczyny ukazując napis „On jest mój” i strzałkę wskazującą główną ścianę, napisane czerwoną szminką na białym materiale.

    Cassie złapała się za brzuch. Zupełnie jakby niewidzialna ręka ścisnęła jej żołądek i wykręciła jak cytrynę. Zebrało jej się na wymioty, ale przełknęła tą goryczą żółć w gardle, odsunęła się i wpadła na Toby’ego.

-Wszystko w porządku?- wyszeptał chwytając ją za ramiona.- Słabo ci?

    Wtem w głośnikach na korytarzu rozległ się głos dyrektorki:

-Dzisiejsze zajęcia odwołane. Utracone godziny nadrobimy w najbliższym czasie.

    Cassie zacisnęła usta czując jak jej ciało wiotczeje. Jeszcze raz przeczytała napis „On jest mój” i czytała go w myślach na okrągło, spojrzała na strzałkę i podążyła jej tropem. Nie zobaczyła niczego innego poza swoim obrazem. Strzałka kazała spojrzeć na jej obraz. Chodziło o nią? Cassie miała przeczytać tę wiadomość?

-Mój aniele- wyszeptała czując jak kolana się pod nią uginają.

    I niewiadomo dlaczego, ale Cassie miała przeczucie, że ktoś doskonale wiedział o kim będzie rozmawiała z Tobym. O Zaynie. I miała również przeczucie, że to właśnie o nim była ta wiadomość. 

♠

Wybaczcie, że Was tak zaniedbuję.
Chciałabym nadgonić tutejsze rozdziały, na które

nawet jeszcze nie mam planu.
Z utęsknieniem czekam na przerwę świąteczną.
Love,

wasza Birden