ROZDZIAŁ 3

              Drzwi do pokoju przesłuchań były otwarte na oścież. Dziewczyna miała idealny widok na kwadratowy stolik oraz chłopaka siedzącego za nim. Chociaż może lepszym określeniem byłoby "mężczyzny". Splecione dłonie oparł o blat. Siedział lekko pochylony, wyluzowany. Wpatrywał się w maleńki tatuaż na kciuku.

              Cassie podeszła niepewnie w tamtym kierunku. Z każdym krokiem czuła wyraźne bicie serca, które wyrywało się do ucieczki. Zupełnie jakby wiedziała, że tamten dzień zapamięta na długo. I będzie on przyczyną niejednego problemu.

               Stojąc w progu niepewnie zapukała we framugę. Zacisnęła usta w wąską linię. A wtedy mężczyzna podniósł wzrok. Zupełnie jakby wiedziała, że tamten dzień zapamięta na długo... O ile nie na zawsze. Czas zatrzymał się w miejscu obserwując te dwa różne światy z zaciekawieniem.

               Ciemny.

          Maleńkie źrenice w połyskujących, złotych oczach. O wilczym spojrzeniu. O wilczym charakterze. Długie, czarne rzęsy. Blade usta, poharatane. Rozwichrzone, gęste, smoliste włosy. Opalona skóra pokryta mnóstwem historii w maleńkich obrazkach, częściowo pozasłanianych przez pomarańczowy strój więzienny. Czarna aura. Tak gładka, namacalna jak powierzchnia onyksu.

               Jasny.

         Pierwsze, co w niej zauważył, to brak waniliowej nuty zapachowej, którą posiadała niemal każda kobieta jaką napotkał. Blada skóra, gdzieniegdzie usiana piegiem, zaskórnikiem. Nie miała na twarzy makijażu. Nie wiedział, czy nie zdążyła się wymalować, czy po prostu jej się nie chciało. Brązowe, ciemne oczy otoczone były krótkimi, acz gęstymi rzęsami. Różowe usta miała śmiesznie malutkie, ale słodkie. I bardzo jasne, długie włosy. Biała aura rozchodziła się wokół niej, tak lekka jak muśnięcie pereł.

-Dzień dobry- dziewczyna uśmiechnęła się lekko siadając na przeciw niego.- Nazywam się Cassidy.

               Wyciągnęła dłoń w kierunku Wilka. Mężczyzna patrzył na nią uważnie przez chwilę. Po czym ujął jej szczupłą rękę.

-Zayn.

                Pierwszy krok już za nimi. Ale Cassie nadal siedziała jak na szpilkach. W końcu nie codziennie rozmawia się z mordercą w cztery oczy. Zerknęła na pogniecioną kartkę pełną niezrozumiałych notatek. W tym samym momencie zauważyła kątem oka, jak Zayn bazgrze coś po kartce leżącej na stole. Co jakiś czas zerkał na nią, a wtedy ich spojrzenia się stykały.

                 W głowie Wilka wyobraźnia działała na pełnych obrotach. Kiedy patrzył tak na tę młodziutką 

dziewczynę nie mógł się oprzeć morderczym myślom. Próbował wyobrazić sobie Cassie w przeróżnych sceneriach...

                 Ubranej w białe płótno, leżącej w wannie w akompaniamencie czerwonych płatków róż i krwi cieknącej spomiędzy jej warg. Albo w krzewie różanym z nożem wystającym, z piersi...

                 Ale nie mógł. Nie potrafił wyobrazić jej sobie właśnie takiej... martwej. Jej postać nie pasowała do żadnego z jego wyobrażeń. W takich sceneriach widział wszystkie kobiety... Ale nie ją.

-A więc Zayn- Cassie chrząknęła starając się zapanować nad głosem.- Od jak dawna "to" masz? Właściwie... co sprawia, że- przełknęła ślinę.- zabiłeś te kobiety?

        Po zadaniu pytania, bała się podnieść wzrok. Z ociąganiem zerknęła w jego oczy. Widziała jak zamarł 

 w miejscu trzymając ołówek w dłoni. A potem oparł się wygodniej o krzesło i odpowiedział:

-Pragnienie. Czyste pragnienie kontroli- oblizał wargi, po czym dodał.- Nie jestem jednym z tych zboczeńców, którzy najpierw gwałcą, a potem zabijają. Religia, ani kolor skóry też nie mają dla mnie znaczenia...

-Więc kim jesteś?- przerwała mu.

-Wilkiem, Cassie- uśmiechnął się.- Lubię czuć władzę. Lubię tę świadomość, że każda z nich na to zasłużyła. Że płaci za swoje grzechy. Na początku czułem ogromny ciężar, w snach słyszałem ich krzyki i widziałem okropne rzeczy.

      Cassidy poczuła, że słowa przedzierały się przez jej gardło, niczym przez kolczasty, gęsty płot.

-Nie myślałeś kiedykolwiek o tym, że te kobiety mogły mieć rodzinę, kochać...?

-A czy o mnie ktoś myślał, gdy tułałem się po ulicy jak bezdomny pies?- zmrużył oczy.- Spróbowałem wszystkiego, byłem w domu diabła... Świat jest okropny Cassie.

-Ale wspólnie moglibyśmy go naprawić- twarz blondynki pokryła troska.- To, że będziesz narzekał nic nie zmieni. Tylko czyny pokażą, że naprawdę ci zależy.

-Ja go naprawiam- mruknął.- Daję tym kobietom to, na co zasłużyły. Bilet w jedną stronę. Do nowego miejsca. Do piekła.

-I wysłałbyś tam wszystkie?

-Nie...- uśmiechnął się stukając rytmicznie palcami o stół.- Tylko te najbardziej niegrzeczne.

     Cassie dotknęła swojej szyi. Czuła jak jej skóra robi się wilgotna. Ze strachu? Och, Cassidy, proszę cię... Przecież nic się nie stanie... Na razie.

    Czuła jak jej myśli wirują wokół jednego pytania. Nie miała pojęcia dlaczego, ale wiedziała, czuła, że musi je zadać.

-A mnie? Mnie też byś zabił?- zmrużyła toksycznie oczy.

    Przymknął jedną powiekę, niby artysta oceniający obraz.

-To co się dzieje w moim szaleństwie, niech tam pozostanie. Nie mogę ci odpowiedzieć, bo nie łatwo jest dostrzec moją duszę, więc nic nie jest pewne… chociaż nie. Jedna rzecz jest pewna i niezmienna - pochylił się nad stołem, zmniejszając odległość między nimi.- Wilk zawsze dostaje to czego chce.

      Cassidy westchnęła cicho, przeklinając swoje przybycie tutaj. Zayn był skomplikowany i trudny do rozgryzienia. Czuła się przy nim tak głupia i prosta, jak nigdy. Spojrzała prosto w jego oczy i zacisnęła usta.

-Komisarz cię stąd nie wypuści- pokręciła głową.

-Nie musi. Sam wyjdę- kącik jego ust zadrżał niemiłosiernie.- Jeśli do końca przyszłego tygodnia nie udowodni mojej winy w tajemniczym morderstwie... Wyjdę na wolność.

-A to jest twoja wina?- Cassie zmarszczyła czoło.

-To tajemnica- poruszył brwiami.

       Blondynka mruknęła i przetarła oczy.

-Mogę ci zadać ostatnie pytanie?

-Oczywiście, Laleczko.

-Żałujesz?

        Przez kilka chwil widziała jak po twarzy Zayna przechodzi ból i smutek. Spuścił wzrok zupełnie jakby nie chciał, żeby oglądała go właśnie "takiego".

-Nie, Cassidy- powiedział śmiertelnie poważnym tonem.- Dopóki nie zaznam spokoju, niczego nie będę żałował. Byłem już w piekle. Nic gorszego mnie nie spotka- przerwał rozluźniając się.- Cóż… może tak miało być? Może w innym życiu będę lepszym człowiekiem?

        Blondynka uśmiechnęła się do niego niemrawo i wstała.

-Dziękuję ci, Zayn za rozmowę- powiedziała z ulgą.

-Nie dziękuj- zatrzymał ją, gdy się obracała.- Nigdy nie wiadomo czego mogę zażądać w zamian- uśmiechnął się pokazując kartkę z jej naszkicowaną twarzą.

       Cassie nie powiedziała nic więcej. Wyszła z pomieszczenia jak najszybciej. Rozejrzała się dookoła i gdziekolwiek by nie spojrzała dostrzegła ten wilczy wyraz złotego spojrzenia.

        I przerażające bicie serca.

                

        Komisarz Chase po starannym odsłuchaniu rozmowy jego córki z Wilkiem, wyszedł z gabinetu prosto do swojego towarzysza, Wildena. Wszedł bez zapowiedzi. Zupełnie tak jakby wchodził do pokoju swojej córki. Jak długo już go tam nie było?

-Toby... Sprowadź Malika ponownie do sali przesłuchań- powiedział przyglądając się poczynaniom Wildena.

        Szatyn siedział na fotelu za biurkiem wpatrując się w jakąś fotografię.

-Co to jest?- zapytał pan Chase kiwając do towarzysza.

-To?- obrócił zdjęcie.- Jest to coś, co powinno cię zainteresować.

        Komisarz Chase podszedł bliżej przechwytując małe zdjęcie. Nie mógł uwierzyć oczom. Na papierze fotograficznym znajdowała się postać jego córki. Leżała na kocu i spała. To było jedno z niedawnych wspomnień. Chyba jeszcze z początków wiosny. Doskonale pamiętał kiedy wraz z żoną zrobili to zdjęcie. Nazwali je "słodką parą", gdyż to zdjęcie miało swoją kontynuację. Na niej Cassie siedziała uśmiechnięta na huśtawce. Uwielbiał te dwa zdjęcia. Były jego ulubionymi.

-Skąd to masz?- zmarszczył brwi.

-Znalazłem. W celi Zayna.

        Pan Chase nabrał głęboko powietrza. Przetarł zmarszczki na czole i poddawał się utrapieniom. Co ten morderca może chcieć od jego córeczki? Czy popełnił błąd zgadzając się na ten wywiad? Oczywiście, że tak... Tylko jeszcze nie wiedział jak wielki.

-Przyprowadź tam Wilka. Jak najszybciej...

-Hej, panie Komisarzu- Toby zatrzymał go ujmując za rękaw koszuli.- Niech się pan nie martwi... Zrobię wszystko, żeby Cassie nic się nie stało.

      Adam Chase zmarszczył brwi i przyjrzał się badawczo młodszemu. Po chwili dobiegł do niego fakt, że Toby mówi to po prostu jako zwykłe pocieszenie. Nie miało być za tym głębszego wyznania.

-Dzięki, Wilden. Będzie z ciebie dobry, śledczy.

         Adam wszedł do pokoju zamykając drzwi z hukiem. Ale Zayn nawet nie drgnął. Uśmiechnął się złośliwie, jakby dobrze wiedział do czego to wszystko zmierza. Oparł splecione dłonie na blacie i czekał na rozwój wydarzeń.

-Zayn Malik- komisarz westchnął wyciągając z kieszeni paczkę papierosów. Podpalił jednego i skinął do Wilka z niemym pytaniem.

-Chętnie- czarnowłosy skinął głową.

        Kiedy już oboje sączyli powietrzną truciznę, komisarz oparł się o kant stołu i przyjrzał Wilkowi.

-Jesteś taki młody... Nie uważasz, że marnujesz swoje życie?

-Już je zmarnowano- Wilk wzruszył ramionami.- Nawet nie miałem na to wpływu.

-To nie jest wymówka...

-Przestań!- warknął Zayn.

        Już tyle razy to słyszał. To nie jest wymówka. albo Gdybyś tylko chciał. Miał już dosyć. Pan Chase zawsze zaczynał rozmowę w ten sposób. Zayn potarł skroń dłonią z papierosem.

-Dobrze... Widzę, że nie chcesz sobie pomóc...

-Pomóc?- prychnął czarnowłosy.- Nie żartuj sobie, Adam... Ty nie chcesz mi pomóc. Chcesz mnie po prostu udupić.

-Och nie przesadzajmy- Adam przewrócił oczyma.- Czekam tylko na sprawiedliwość.

-Ja również- Zayn zmrużył oczy przyglądając się komisarzowi.

-Doprawdy? Zabijając te wszystkie kobiety? Na co czekasz? Że powstaną zza grobu i zabiją ciebie?

-Nie- Malik zacisnął szczękę.- Nie zrozumiesz... Nikt nie rozumie...

        Pan Chase westchnął i pokręcił głową. Nie miał pojęcia jak dotrzeć do tego młodzieńca... Ile to on miał lat? Dwadzieścia jeden? Dwadzieścia dwa? Patrząc tak na niego przypomniał sobie Cassie i to jak przeszła jej rozmowa. Bądźmy szczerzy. To Cassidy była w większej mierze jak skazana, a Zayn przesłuchujący... Gdyby przed nim potrafił się tak otworzyć, kto wie ile kobiet by uratował?

-Dobrze... W takim razie przejdźmy do sedna- warknął Adam wyciągając z kieszeni zdjęcie.

        Trzasnął o blat kładąc zdjęcie jego niewinnej córeczki. Obrócił w stronę więźnia. Zayn po chwili wahania spojrzał na fotografię. Drgnął i uśmiechnął się lekko.

-To Cassie.

-Tak- mruknął Adam przypominając sobie o jednej, ważnej rzeczy. Zayn nie wie, że Cassie to jego córka. I nie powinien wiedzieć.- Dziewczyna, która rozmawiała z tobą jeszcze dzisiaj...

        Zayn rozsiadł się na krześle wygodniej chwytając w palce jej zdjęcie. Nadal nie potrafił wymyślić dla niej śmierci idealnej. Wpatrywał się w nią i czekał na pytanie.

-Skąd masz to zdjęcie?- zapytał Chase.

-Ja?

-Nie, ja.. Oczywiście, że ty!- warknął komisarz powoli tracąc nerwy.- Znaleziono to w twojej celi. Masz mi powiedzieć skąd...

-To tajemnica- Zayn uśmiechnął się pod nosem opuszczając zdjęcie na stół.

        Adam Chase zerwał się z miejsca i chwycił Wilka za pomarańczowy kołnierz. Przyciągnął go gwałtownie w swoją stronę. Z ogromnym gniewem przypatrywał się jego twarzy.

-Posłuchaj, chłopcze... Dobrze radzę ci powiedzieć skąd masz to zdjęcie- syknął mężczyzna.

-Och, Adam... A ty nigdy nie miałeś zdjęć jakichś dziewczyn pod łóżkiem? Nie fantazjowałeś, jakby to było...

-Zostaw w spokoju tę dziewczynę, albo pożałujesz!- komisarz uderzył w stół tuż przed nosem Malika.

                Wilk roześmiał się.

-Och, staruszku...

-Co cię tak bawi?- warknął Adam.

-Ty.

         Zayn otrzepał swoje ubranie z niewidzialnych okruchów i rozsiadł się jeszcze wygodniej na tym zimnym, twardym krześle. Ponownie ujął w palce zdjęcie i przyjrzał się śpiącej Cassie.

-Masz naprawdę piękną córkę, Adam... 

♦

Chciałabym, żeby się Wam ta historia podobała.