ROZDZIAŁ 1

Cień twych oczu nie pozwala mi spać. Cień twych oczu nie pozwala mi wstać. Cień twych oczu nie pozwala mi żyć. Cień twych oczu nie pozwala mi śnić.

        Od kilku słonecznych dni Cassidy czuła rosnący wewnątrz niepokój. I to nie tylko dlatego, że przeprowadzka do starego miejsca zbliżała się wielkimi krokami. Najbardziej zadręczała ją myśl o Aronie. Od czasu gdy się pokłócili minął ponad tydzień, a on nadal się nie odzywał. Mimo jej licznych prób nawiązania kontaktu.

        Uniosła wzrok znad umywalki. Z cieńkich, jasnych włosów kapała woda. Długo ich nie podcinała. Przetarła twarz zimnymi dłońmi i wyszła z łazienki. Z kuchni dochodziły kuszące zapachy. Czym prędzej podążyła za nimi.

-Och, Cassie! Właśnie miałam cię zawołać- na twarzy mamy zagościł uśmiech.- Jeszcze tylko tata do kompletu i gotowe!

         Siedemnastolatka rozłożyła talerze na stole. Esencja potraw parowała w rytm jej wrażliwego serca. Obejrzała się w stronę wejścia lecz taty ani śladu.

-Kochanie, zawołasz tatę? Ostatnio tak go pochłonęła ta sprawa...- urwała westchnieniem.

-Oczywiście- odpowiedziała Cassie stojąc już w progu.

          Przez kilka chwil wahała się. Sekundy mijały, a jej dłoń zamarła w bezruchu tuż nad powierzchnią czarnego drewna. Nie lubiła przeszkadzać tacie, zwłaszcza gdy jego myśli zaprzątał jakiś przestępca, a w żyłach płynęły setki zbrodni jakich dokonali.

-Tato?- zapukała i uchyliła drzwi.

                Było tak jak sądziła.

           Wysoki mężczyzna siedział na obitym skórą fotelu. Pochylał się nad masą kartek i kodeksów prawnych. Nawet jej nie zauważył. Cassie podeszła bliżej. Z jakiejś białej teczki wystawało zdjęcie zamordowanej dziewczyny. Bardzo ładnej i sprawiającej wrażenie... zupełnie niewinnej. Jakby całe zło świata okrążało ją szerokim łukiem... A potem zjawiła się śmierć.

            Cassidy przymknęła oczy nie mogąc patrzeć na fotografie. W przeciwnym razie jej wyobraźnia zaczęłaby pracę na maksymalnych obrotach. Odetchnęła głęboko i powtórzyła nieco silniejszym tonem:

-Tato, jest obiad.

             Mężczyzna drgnął, a w pokoju rozległ się szczęk kości kiedy się prostował. Auć. Ciemne oczy przez moment były dalej nieobecne, aż do momentu, w którym rozległ się trzask zamykanej książki.

-Obiad. To już jest popołudnie?- zmarszczka na czole taty prezentowała niemałe zmieszanie.

              Dziewczyna nie odezwała się, tylko skinęła głową. Mężczyzna podniósł się, a fotel wydał śmieszny odgłos. Nawet nie sprawdził czy Cassie idzie za nim. Po prostu ją zignorował.

               Cassidy rozejrzała się po pokoju. Co prawda nadal tu były ich wspólne, rodzinne zdjęcia... Jednak w pokoju nie było za grosz przytulności. Tak naprawdę nie lubiła tego pokoju.

               Wyciągnęła rękę i musnęła chłodne oprawy kodeksów piętrzących się na krawędzi biurka. A potem jej palec zahaczył o jedną z teczek. Nim zdążyła spaść z hukiem na podłogę, Cassie złapała ją w drżące dłonie. Spomiędzy dokumentów ze środka wypadło kilka zdjęć.

                Jednego mężczyzny i chyba czterech kobiet. Przykucnęła i obejrzała je dokładnie. ON mógł być w podobnym wieku co Cassie. Może dwa, trzy lata starszy. Ciemne, bursztynowe oczy z wyrazem morderczym jak u wilka. Czarne, gęste włosy pięły się w najprzeróżniejsze strony. Kilkudniowy zarost pokrywał jego szczękę. Na prawym policzky miał maleńką bliznę. Opalona skóra kontrastowała z pomarańczowym strojem więziennym.

                 Na zdjęciu ktoś zamieścił napis "Z kim współpracujesz? Co cię łączy z tymi kobietami?" Dla Cassidy było jasne, że to pismo jej taty. Westchnęła i schowała zdjęcie pomiędzy dokumenty. Przez moment miała wrażenie, że ten chłopak naprawdę na nią patrzy... A potem szybko usunęła wilcze oczy z widoku, chowając je za kartką czarnego druku. To samo zrobiła ze zdjęciami kobiet. Widok krwi na bladych kaflach, czarnych siniaków na piersi to okropieństwo.

-Zabieracie mi tatę- syknęła Cassie zaciskając dłonie w pięści.

                   A potem zamknęła drzwi czując, że wilcze oczy nadal na nią spoglądają.

♠

                   Dziewczyna weszła do kuchni z lekko trzęsącymi się dłońmi. Usiadła na krześle i z natarczywym spojrzeniem ciszy, oddała się jedzeniu. Czuła panujące pomiędzy rodzicami napięcie.

-Adam... coś się stało?- zapytała mama.

                Mężczyzna uniósł na nią swój zamglony i zmęczony wzrok.

-Słucham?- zmrużył oczy zdezorientowany.

-Adam- westchnęła.- Musisz odpocząć od tej pracy... Jesteś nieobecny, całymi dniami przesiadujesz zamknięty w czterech ścianach...- urwała na chwilę.- Brakuje mi ciebie. Nam brakuje... Nie mam pojęcia gdzie podział się ten radosny, pełen życia mąż i ojciec.

-Ella- westchnął mężczyzna pocierając dłonią kilkudniowy zarost.- Możemy porozmawiać o tym później?- spojrzał w stronę córki.

               Ale Cassidy uporczywie śledziła wędrówkę kurczaka po rzece sosu śmietanowego. Nie była głodna. Chciała się w końcu dowiedzieć dlaczego jej tata stał się nieobecny. Dlaczego nie było go wtedy, gdy dostała pierwszą jedynkę z matematyki, bo zupełnie nie zrozumiała tematów. Albo wtedy, gdy po raz ostatni pokłóciła się z Melindą i zerwały przyjaźń. Gdzie on wtedy był? Ach tak! Za czarnym drewnem... Tak bardzo bliskim, a jednak odległym.

-Dziękuję- mruknęła Cassie czując powracający natłok wspomnień.

              Nawet nie odpowiedzieli. Uparci dorośli. Wpatrywali się w siebie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Ale blondynka nie czekała. Odwróciła się na pięcie i uciekła z tego maleńkiego skrawka szarości.

♠

                Następnego dnia Cassie nie chciała się budzić. Był poniedziałek, więc miała obowiązek stawić się w szkole. Zepchnęła z siebie kołdrę, żeby nie kusiła jej swoim ciepełkiem. Jeszcze przez kilka chwil leżała tak bezczynnie. Ale potem, cóż... Wyruszyła naprzeciw całemu światu.

             Pani Vonderwolf uniosła dłoń i z piskiem zapisała na tablicy wielkimi literami CZARNE SNY ZABÓJCÓW. Przez kilka chwil wpatrywała się w litery, po czym odwróciła ciało i przesunęła wzrokiem po klasie.

-Dzisiejszy temat nie wiele ma wspólnego z ortografią- kobieta ruszyła w powolną wędrówkę po klasie.- Ani poprawnym językiem- zabrała ze stolika Niny Paolli karteczkę z serduszkami. Zapewne adresatem był Daniel, siedzący tuż przed nią.

-Epoki niezbyt się nam dzisiaj przydadzą- westchnęła, lekko klepiąc po ramieniu zasnutego snem ucznia. - Chociaż aby rozbudzić Grega przydałyby się jakieś średniowieczne tortury- mruknęła pod nosem kontynuując wędrówkę.

-Otóż dzisiaj zajmiemy się podstawą książki, która była polecaną lekturą w zeszłym roku.- kilka chwil ciszy, nim Cassie poczuła chłodny dźwięk słów tuż za plecami.- "Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet". Stieg Larsson. Nas interesują głównie zabójcy. Konkretniej ich psychika.

             Cassidy poczuła jak po jej ciele przebiega milion dreszczy, a każdy z nich ciągnie opuszki strachu. Zacisnęła dłonie na krawędzi biurka i w skupieniu słuchała nawiązań nauczycielki.

-Bardzo ciekawe słowo- ujęła w dłoń kredę i kolejno kreśliła kolejne litery słowa- Z-A-B-Ó-J-C-A. Co kieruje tymi ludźmi? Co sprawia, że ich czyny są tak brutalne?

-Poczucie zagrożenia?- z przodu klasy dobiegł cichy głos Karli.- Może sami byli ofiarami przemocy i teraz chcą się odegrać?

-Albo boją się, że ból powróci?- dodał Mark.

               Pani Vonderwolf ze skupieniem przysłuchiwała się uwagom uczniów i sumiennie kiwała potakująco. Przyłożyła palec pod brodę i kreśliła na niej kółka.

-Rzeczywiście. Urazy z dzieciństwa mają dużą wartość na kształtowanie naszej osobowości. Ale też nie we wszystkich przypadkach- zacisnęła usta.

-Może to choroba psychiczna?- dodała znudzona Melinda, wpatrując się w limonkowy kolor swoich paznokci.

-Dobry pomysł- nauczycielka wskazała w kierunku dziewczyny.- Jak sądzicie... Czy każdy z nas mógłby być mordercą?- kobieta splotła ręce na piersi.- Czy może to jednak choroba psychiczna?

               Zapadła cisza. Pani na próżno wyszukiwała kogoś chętnego do dyskusji.

-Cassidy- zwróciła się do dziewczyny.- A co ty sądzisz? Czy twój tata mówił kiedyś o charakterach zabójców?

               Blondynka poczuła jak jej palce drętwieją. Zacisnęła wargę i nabrała trochę powietrza w płuca.

-Nie lubimy o tym rozmawiać. Ale kiedyś tata wspominał, że każdy z zabójców ma w sobie coś podobnego. Nazywał to "zew krwi". Nigdy do końca nie wytłumaczył co to takiego.

-Świetnie- odparła nauczycielka po chwili.- Będziesz miała okazję go o to zapytać. Chciałabym aby każdy z was wybrał jednego z przestępców i stworzył pracę na temat jego osoby. Profil psychologiczny, czynniki, które mogły go ukształtować...

              Dźwięk dzwonka niechybnie przerwał pani Vanderwolf. Kobieta spojrzała tylko na zabrudzony sufit i westchnęła głęboko. Jednak kiedy zerknęła z powrotem na ławki uczniowskie, nikogo już nie było. Cassidy zwłaszcza. To ona pierwsza wybiegła za drzwi, przy okazji ścierając rękawem swetra wielkie litery "Z-A-B-Ó-J-C-A". 

♠

Oto jest moje nowe opowiadanie.Mam nadzieję, że będziecie chętni do podążania za losem Cassidy. Im więcej komentarzy, tym szybciej dodam rozdział 2.

 Opowiadanie dostępne na wattpad

ask

twitter